6 Οκτωβρίου 2010

Γκρεμίζουμε το χθες, Χτίζουμε το αύριο, τη νέα Πάτρα, με τους πολίτες και τις προτάσεις τους

«Ήρθε η ώρα οι πολίτες να πάρουμε την πόλη στα χέρια μας, να ακουστεί και η δική μας φωνή. Δεν έχουμε εξαρτήσεις, είμαστε ανοικτοί σε κάθε πολίτη που έχει να προτείνει για την Πάτρα, οι καλύτερες ιδέες των καλύτερων ανθρώπων της πόλης είναι το πρόγραμμα μας. Μιλάμε ελεύθερα, αλλάζουμε την αδιέξοδη πορεία, δημιουργούμε προοπτική.»

Αυτά γράφαμε τις προάλλες στη σελίδα μας στο facebook, καλώντας τους φίλους και αναγνώστες μας να συμμετάσχουν στις συζητήσεις που ανοίγουμε γύρω από το πρόγραμμα μας και να ανοίξουν δικές τους για τα προβλήματα της πόλης μας. Από τα σχόλια που λάβαμε κρατήσαμε και αναδημοσιεύουμε και εδώ το παρακάτω...
«Χωρίς υπερβολή και καμία ειρωνεία (μακριά από εμένα), προτείνω να κινηθείτε στο γνωστό ποίημα του Κωστή Παλαμά "Ο Γκρεμιστής". Μόνο γκρεμίζοντας παλαιοκαθεστωτικές αντιλήψεις που μας κρατούν δέσμιους του παρελθόντος θα μπορέσουμε ίσως να κάνουμε το επόμενο βήμα... Αφιερωμένο λοιπόν, σε όσους ρομαντικούς υπάρχουν ακόμη, κάπου εκεί έξω και "παλεύουν" από το δικό τους μετερίζι για την Πάτρα που πιστεύουν ότι τους αξίζει.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ - "Ο Γκρεμιστής"
 
Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. 
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. 
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης,
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης.

Και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια,
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.

Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι όταν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα μου μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μπορείτε να αφήνετε το σχόλιο σας και να συμμετάσχετε σε συζητήσεις για τις δημοσιεύσεις μας. Η έκφραση και το περιεχόμενο των σχολίων είναι ελεύθερα και εκφράζουν τον καθένα σας. Σε κάθε περίπτωση, σας ενημερώνουμε ότι τα σχόλια σας πριν τη δημοσίευση τους ελέγχονται από τον διαχειριστή του blog ώστε να αποτρέπεται η δημοσίευση των πάσης φύσεως υβριστικών ή προσβλητικών σχολίων καθώς και για να περιορίζεται το spam.